मेरो एक जना म्यानुअल नाम गरेको साथी छ। ऊ ५५ वर्ष भयो। उसका आमाबुवाको निधन भइसक्यो र ऊ अहिले एक्लै बस्छ।

हामी सँगै काम गर्छौं। पेसाले ऊ रेस्टुरेन्टमा सेफ हो।

५५ वर्षको हुँदा पनि किन बिहे नगरेको भन्ने प्रश्नमा उसको जवाफ हुन्छ, 'बिहे गर्‍यो भने श्रीमती पाल्नुपर्छ। घर खर्च बढ्छ। अनि अर्काको दास होइन्छ। त्यसैले मैले बिहे नगरेको।'

अरू कसैले पनि बिहे गर्नु हुँदैन भन्ने उसको धारणा छ।

अर्को एक जना जोस नामको साथी बिदा मनाउन ७ दिन बार्सिलोना, पेरिस हुँदै एम्सटरड्यामसम्म पुगेर फर्कियो। ऊ पनि ३५ वर्षीय सिंगल केटा नै हो।

मैले सोधेँ, 'यत्रो रमाइलो यात्रा एक्लै जाँदा के रमाइलो भयो? कमसेकम एक जना बोल्ने साथी त हुनु पर्थ्यो?'

उसले भन्यो, 'म कहाँ एक्लै थिएँ र? लिस्बन एअरपोर्टमा खचाखच मान्छे थिए। प्लेन पूरै भरी थियो। बार्सिलोनाको किनारमा हजारौं मान्छे थिए। अनि एम्सटरड्याममा मजस्तै पर्यटक भेट्टाएँ। सँगै गाँजा तानियो। पेरिसको आइफल टावरमा पनि निकै रमाइलो भयो।'

हामीलाई लाग्छ, जीवन काट्न जहान परिवार हुनै पर्छ। हरेक ठाउँमा साथी अनिवार्य छ। तर युरोप, अमेरिका, अस्ट्रेलिया, जापान लगायत केही मुलुकको जीवनशैली हेर्दा लाग्छ- जीन्दगी जसरी पनि चल्दो रहेछ।